Kuala Lumpur

Het leven in Kuala Lumpur hangt aan elkaar van malls, malls en nog eens malls. En dan niet de mall van de Molenpoort in Nijmegen maar giga winkelcentra waar je bijna alles kunt kopen als je geld hebt. Het beste lijkt mij om al die malls door gangen met elkaar te verbinden zodat mensen helemaal niet meer buiten hoeven te komen. Buiten hangt momenteel een verzengende hitte en als ademend wezen ben je blij als je de airco voelt in een mall. En zelfs dan voel je geregeld de warmte over je heen dalen alsof je een winterjas aantrekt. Het droge seizoen is begonnen en het regent bijna niet meer. Af en toe nog een fikse bui en mij valt op dat mensen dan gewoon in de regen wandelen en ervan lijken te genieten. Het koelt wel iets af en meestal gaat een bui gepaard met wind en dat voelt weldadig.

Kuala Lumpur komt een beetje dorps op mij over hoewel de wolkenkrabbers de lucht soms raken en vele nog in wording zijn. KL is een stad in aanbouw, overal wordt gebouwd; kantoren, hotels, hele dure appartementen. Wonen in het centrum is giga duur en voor gewone mensen niet te betalen. In het midden van al deze hoogbouw staat oude laagbouw waar mensen langer wonen dan dat de ' big city' er is maar lijken nu totaal overruled te worden door de wolkenkrabbers. Dit proces van opbouw is nu ongeveer 10 jaar bezig in KL, vandaar waarschijnlijk mijn dorps idee.

Ik heb een kamer op de 24 ste etage van het IBIS hotel, 8 maanden nieuw, midden in het centrum met uitzicht op de Petronas towers ook wel de Twin towers genoemd. Het is lange tijd het hoogste gebouw van de wereld geweest maar ingehaald door vele andere gebouwen, nog futuristischer dan dit. Het is wel een gebouw waar ik  naar blijf opkijken, een stalen constructie met glas in het rond gebouwd en in hoeken en s'avonds mooi verlicht, nu eens niet in alle kleuren van de regenboog.  Als bezoeker word je verleid om een ticket te kopen om deze torens te bezichtigen a raison van ongeveer € 25. Daarvoor kom je op de brug tussen de twee torens waar vandaan je de nodige ohs en ahs kunt slaken. Slimmer en interessanter is om naar de Marini's on 57 bar te gaan in de Suria mall waar je vanaf de 57ste verdieping KL en de towers kunt bewonderen en overzien. Onder het genot van een heerlijk glas wijn heb ik genoten met Christine van het fenomenale uitzicht zowel bij daglicht als in het donker. Petronas towers dankt zijn naam aan de Petronas oliemaatschappij die kantoor houdt in beide torens. Het is een verzorgd parkachtig deel van het centrum met waterpartijen, fonteinen en wandelgebiedjes, s'avonds een plek om te zijn. 

Het taxibedrijf Grab, in ons land Uber, doet hier goede zaken en ik vind het een ideale manier om me van A naar B te laten vervoeren. De auto's zijn goed verzorgd en de meeste chauffeurs spreken Engels. Doorgaans hoef je  niet meer dan 6 minuten te wachten nadat de auto besteld is. De auto's van het traditionele taxisysteem echter zien eruit of ze al jaren geen garage van binnen hebben gezien wat niet echt een veilig gevoel geeft en ook zoals in Nederland wordt de Grab door het oude systeem niet geaccepteerd en zullen de regels in het nadeel van de Grab chauffeurs gaan veranderen. Een keer slechts heb ik in een auto gezeten die aan de buitenkant gespoten was als een piratenschip met echte piraten maar dat was op Java. Afgelopen week was ik in de verkeerde auto ( 1 letter verschil ) gestapt die bestemd was voor een gezin uit Pakistan. Ik mocht gelukkig blijven zitten van de heer des huizes en werd onder het genot van een leuk gesprek over hockey en cricket bij het hotel afgezet. De kosten waren ook voor zijn rekening en wie weet zagen we elkaar weer terug.

In vogelvlucht ontmoet ik een Philippijnse vrouw die in het hotel is voor een conferentie. We praten over mijn neef Jeroen die daar al jaren woont en zij vindt dat geweldig. Ook wil ze graag contact houden als we beiden weer terug zijn in ons beider landen en ik krijg haar visitekaartje. Zij vliegt s'nachts weer naar huis en voordat het ochtend is, heb ik al een foto van haar familie in messenger met de hoop dat we elkaar gaan ontmoeten in haar land. 

De grootste moskee van Azie staat in KL en die heb ik bezocht, gekleed in lange jas en sjawl om mijn hoofd: heet! Ondanks dat de gids vertelde dat vrouwen en mannen in een ruimte bidden en ik hoopvol gestemd was, staan er donkerbruine houten schotten achterin de gebedsruimte waardoor vrouwen afgescheiden zijn van de mannen.  Mijn hoopvolle stemming was dan ook van zeer korte duur. Nog leuk kontakt met een moslima gids maar ondanks dat het leuk is, blijft een gesprek over godsdienst en de positie van de vrouw daarin heel oppervlakkig. 

Ik geniet van het lopen door de stad, lekker naar mijn Illy koffiecafeetje in de mall weliswaar maar toch. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om hier te wonen maar dat is voor mij geen aanlokkelijk idee. Te druk, te veel van alles, te zeer gericht op commercie,  iedereen zeer duidelijk met zichzelf bezig. Telefoons blijken ook hier een verlengstuk van de arm, jezelf er in bekijken is ook heel belangrijk en als er gegeten wordt, is het mobieltje aanwezig zoals chop sticks of bestek dat zijn. Ouders zijn druk met hun foons en kids hangen er een beetje bij, eten staat niet voor een sociale gebeurtenis en op mij werkt het vervreemdend. Als ik me de vraag zou stellen hoe de wereld er hier over 10, 20 jaar uitziet, zou ik daar somber van worden en ik stel die vraag dan ook maar niet. 

In  malls kun je overal werelds eten, volop keuze: Maleis, Japans, Koreaans, Chinees, Thais en Westers en niet te vergeten kip. Ongelooflijk hoeveel kip hier wordt verorberd en ik vraag me af waar die kippen vandaan komen, miljoenen plofkippen doemen op!  Hier begrijp ik de vraag heel goed hoe we al die monden op deze aardbol kunnen blijven voeden. Het milieu lijkt hier nog niet echt een issue te zijn en ik zie voor me hoe in Nederland nog steeds het afval netjes wordt gescheiden en ik zie een miniscule druppel op een gloeiende plaat.

Op een avond ga ik naar het Maleisisch Philharmonic Jongeren concert en merk dat in die overdovende stilte tussen de mooie muziek door in een mooie zaal met een pracht akoestiek er meer is dan malls, geld, stenen en zogenaamde vooruitgang. Muziek verbindt ook hier en dat stemt mij weer gelukkig. Jammer is wel dat het in de zaal zo steenkoud is vanwege de airco dat ik het na de pauze voor gezien hou; verstijfd loop ik naar buiten de dampende hitte in.

Ik doe met Christine nog een poging om een museum te bezoeken maar we komen daar snel van terug. Heel veel Chinezen hebben hetzelfde idee, althans ze zijn voor het gebouw uit hun bussen gezet en lopen zoals ik dat in heel Maleisie heb gezien, zeer luidruchtig in het museum, praten niet met elkaar maar schreeuwen naar elkaar en denken, althans zo lijkt het, dat zij het middelpunt van alles zijn. Anderen bestaan gewoonweg niet. Als je dan bedenkt dat ook in Maleisie steeds meer in handen komt van Chinezen, dan hou ik mijn hart vast. Maar hopenlijk gedragen de toeisten uit China zich op deze manier en de Chinese inwoners van Maleisie zich wereldser.

Vandaag mijn laatste dag van een mooie en enerverende reis. Om 12 uur vannacht is mijn vlucht naar Amsterdam waar ik om 6 uur hoop  aan te komen op Schiphol na een vlucht van 13 uur, ook al niet goed voor het milieu. Air Asia vliegt met de slogan op haar toestellen: we maken vliegen voor iedereen mogelijk. Ook een dilemma en zoals mijn mamamia altijd zei: " het leven is een groot dilemma, je moet altijd keuzes maken!" 

En daar sluit ik mijn blogs mee af: Reizen vind ik mooi, heel mooi, het in beweging zijn heerlijk, andere werelden zien en ervaren geweldig, voor mij betekent reizen het tijdelijk leven op een andere plek,  voel me gelukkig dat ik dit kan doen en ben me er van bewust dat dilemma's wereldwijd op de loer liggen, altijd en overal.

liefs Marijke