Kuching, hoofdstad Maleisisch Borneo

Heel erg afkicken van Singapore met Pam en Faz blijkt nodig. Het was een geweldig weekend met elkaar, heel bizonder.

Vanuit Singapore met weemoed vertrokken op maandag de elfde maart naar Borneo, Kuching, de stad van de kat. Dat is terug te zien aan de vele kat standbeelden overal in de stad waar zelfs een kat museum is.

Kuching komt op mij over als een stad met heel veel Chinese invloeden en dat klopt als je bedenkt dat het grootste aantal bewoners Chinezen zijn. Het goede gevoel dat ik onmiddellijk had bij Singapore heb ik hier niet. Zeker na die stad komt Kuching mij erg rommelig, oud, arm en kapot over. Mooi vind ik dat een brede rivier door de stad meandert waar kleine bootjes over varen om mensen van de ene kant naar de andere te brengen. Roeien is zo te zien een echte sport hier, er wordt heel wat afgetraind in zogenoemde longtail boten met ongeveer 12 zwoegende mensen erin. 

Mijn hotel heb ik gekozen vanwege de ligging aan de rivier en de naam belooft dat ook. Hoewel mijn kamer op de 10 de verdieping ligt en een deel van de rivier laat zien, moet ik voor het raam gaan staan om dat stuk ook daadwerkelijk te zien, de raam begint nogal hoog van de vloer. Jammer omdat ik enorm kan genieten van turen naar een rivier. Maar gelukkig loopt er een voetpad met overal banken langs de rivier en dat maakt veel goed. Er is een voetgangersbrug iets verderop wat een mooie wandeling geeft naar de overkant waar het meteen een stuk rustiger is. Ergens moet hier de orchideeentuin liggen. Dat komt nog wel. 

Ik ontdek ook hier weer een koffiecafe waar de koffie goed is in het oude court hof. Mooi gedeelte van de stad, mooi gerestaureerd. Aan de overkant een India street met kleurrijke pandjes en een grote mall duikt in de verte op. Heerlijk om daarna weer langs de rivier terug te lopen en het verkeer achter me te laten.

Terug in mijn kamer blijkt dat laatste niet goed mogelijk; de decibellen aan verkeerslawaai zijn aanwezig, het lijkt of de auto's door de kamer heen komen. Dat is gelukkig niet waar maar ze komen wel in een bocht recht erop af! Geen dubbel glas dat is pijnlijk duidelijk.

Als ik nog een keer vanuit het raam naar de rivier wil kijken, zie ik tot mijn grote schrik dat het mooie voetpad langs de rivier evenals de voetgangersbrug in een felle, kleurrijke,  kermisachtige wereld zijn veranderd. Groen, geel, rood, blauw, lampjes tussen en in de bomen, bomen zijn in plaats van natuurlijk groen flikkerend blauw, rood en geel, grote steeds veranderende kleurvlakken op de brug, ik weet niet wat ik zie! Wel weet ik inmiddels dat dit een onderdeel is van de cultuur van Maleisie, Borneo, Azie. Ik kan er iets van vinden maar dat verandert niks. ( bytheway: ik vind het vreselijk) . Gauw trek ik de gordijnen dicht en sluit die wereld buiten, doe alsof die niet bestaat en al uiteindelijk in slaap.

De volgende dag wandel ik langs de rivier naar mijn koffieplek om verdere plannen maken voor Borneo. Ik wil graag het wild in de jungle zien en dat vraagt wat organisatie. Met de dame van het infocentrum waar ik binnen loop een heel gesprek gevoerd, dat wil zeggen zij praat, over haar leven en dat ze het liefst wil reizen zoals ik dat doe en dat het leven met man en kind driemaal niks is en dat die man zelf ook wel iets kan doen in het huishouden in plaats van dat zij naast haar werk alles doet en hij s'avonds alleen maar wil uitrusten en zij wil leven met een hoofdletter en niet dit saaie bestaan. Maar ja, geld is het probleem anders was ze allang weg! In een half uur wordt een boel feministische ideeen, ontevreden-  en ongelukkigheid in een grote waterval over me heengestort. Het geeft me inzicht in een stukje van deze samenleving en ook de bijna onoplosbaarheid ervan als je arm bent. De vrouw heeft power en een krachtige uitstraling dus wie weet helpen die haar op haar verdere weg. Na een half uur geluisterd te hebben,  vlucht ik naar de koffie en het advies dat ik zeker de grote bloem die nu nog een dag in volledige bloei staat moet gaan zien, sla ik in de wind, op de foto in een folder is ze prachtig. 

Dat advies brengt me op het altijd aanwezige spanningsveld: wat is de moeite waard om te zien, wat leert me iets over een land en wat voegt daaraan niks toe?  De toeristenindustrie wil met alles geld verdienen aan toeristen en reizigers en gebruikt elke zonsondergang en opkomst ( hoezo voor niks gaat de zon op?) om dit doel te halen. En natuurlijk kunnen mensen hun vaak schamele inkomen hiermee verdienen. Maar ik hoef niet alles te zien en ik hoef zeker niet meer achter alles aan te rennen. En ik ben niet verantwoordelijk voor het inkomen van zoveel mensen in Maleisie of waar dan ook. Daarbij heb ik ook niet de verwachting dat het land dat ik opzoek opeens 100% interessant en mooi wordt  omdat ik er ben. Mensen leven op de voor hen authentieke manier en gaan daar gewoon mee door ook als ik weer weg ben en thats it. Dat is wat is. Het kan me aanspreken of niet zo, maar veranderen zal het niet. Hoewel denkend aan 14 dagen Chinees nieuwjaar vieren en al die felle kleuren in en langs de rivier gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik dat soms wel zou willen.

Waar ik van geniet is het eten van Topspot: een food court op de top van een garagedek! Het kost even wat vraag- en zoekwerk maar dan wacht weer heerlijk eten. Een kleurrijke grote open ruimte met tafels en stoelen waar de wind doorheen blaast, of is het de airco? met veel eetkramen met verse vis. Op dit moment nog niet zo druk en ik laat het me smaken. Uit de kunst en weer begrijp ik niet waar mensen het van doen, te goedkoop. 

Ik heb besloten om in de ochtend te verhuizen naar een ander hotel te gaan vanwege het verkeerslawaai. Dat blijkt een hele goede keuze. Aan de overkant van de weg ligt het Hilton waar ik een kamer krijg met vol rivieruitzicht, op het groen van de kampong en de boten, stilte als extra en waar ik inclusief gebruik kan maken van de club van het hotel. Hiervoor is op de 12de verdieping van dit hotel een lounge ingericht waar je de hele dag terecht kunt voor een hapje en een drankje en waar je met egards wordt verzorgd. Leuk om mee te maken!   Inmiddels ben ik door het reisburootje van het hotel gekoppeld aan een duitse vrouw waarmee ik een tour heb afgesproken naar een traditional village, een soort Open Luchttheater in Arnhem.  Als je zoiets in je uppie wil doen, kost het je het dubbele en georganiseerde tours zijn er niet. Als kennismaking genieten we van een glas Sauvignon op 12 hoog.

De tocht naar de traditional vIllage voert door een groen landschap met bergen in de verte en ik zie dat ook welgestelde mensen in Kuching wonen.  De omgeving doet weldadig en rustig aan. De tour blijkt te zijn wat ik ervan verwacht heb en geeft info over hoe mensen hier vroeger leefden en hoe jonge mensen bepaalde onderdelen ervan nu nog steeds uitvoeren in hun dagelijkse leven. Zoals het maken van muziekinstrumenten, een soort gitaar van massief hout die in zijn geheel beschilderd wordt en een mooi geluid geeft. Het zetten van tattoos die verwijzen naar de tribe waar ze toe behoren en het koken van traditionele gerechten. Ik zie hoe vroeger de koppensnellers leefden en dat ze nog steeds als groep bij elkaar wonen, vredelievend en nu zonder het snellen van koppen. Traditionele dansen die als afsluiting van de middag worden opgevoerd door jonge mannen en vrouwen in steeds wisselende kostuums. Ik geniet ervan tot het moment dat het publiek het toneel op wordt gevraagd, voor mij het sein om deze tour hier te beeindigen.

En dan ben ik gewoon ziek: griep, flinke kou. Pijn in mijn hele lijf, alleen maar zin om in bed te liggen. De energie heeft mn lijf verlaten en niets anders dan wachten op andere tijden staat mij te nu te doen. Kijkend over de rivier is dat in ieder geval geen ramp en de zin - terwijl je bezig bent met het maken van plannen, heeft het leven andere voor je in petto -, gaat weer eens door mijn hoofd. 

Na een aantal dagen binnen ga ik weer aan de wandel, nog steeds erg verkouden maar buitenlucht moet kunnen. Ik ga met het bootje naar de overkant, loop door de kampong waar het erg groen is en ook heel armoedig. Het blijkt nog niet zo makkelijk om op mijn bestemming, de orchideeentuin, te komen omdat hekwerk mijn weg verspert.  Lopend door heuvelachtig, prachtig groen met houten beelden wijst een man mij de weg en dan opeens sta ik aan de rand van een drukke weg die zeker niet voor voetgangers bedoeld is en waar blijkbaar liften niet gewoon is; Ik moet toch iets om hier weg te komen. Uiteindelijk stopt een man op een brommer die zegt dat hij een taxi voor me zal bellen. Niet zoveel later zie ik hem terug komen en probeert hij me met handen en voeten uit te leggen dat het niet zo ver is naar de orchid garden. Hij maakt een gebaar van: ' spring maar achterop, ik breng je' en daar gaan we, heerlijk de wind door mijn haar en ik probeer hem duidelijk te maken dat hij vandaag  mijn hero is! Hij levert me netjes af bij de garden, we zwaaien en even later zie ik politie voor zwarte,  statige auto's uitrijden die stoppen bij de ingang en ja hoor: in verband met VIP bezoek is de tuin vandaag gesloten! Tja. Ik weet inmiddels dankzij aanwijzingen van een aantal mannen hoe ik bij de rivier kom en vervolg al zwetend mijn weg naar de brug, het is heel warm!

Inmiddels weer wat kordater dan de afgelopen dagen besluit ik dat dit mijn Borneo reis is, jammer maar helaas. Het enige wilde dier wat ik gespot heb is ofwel een riviervaraan of een babykrokodil vanochtend, het zal wel een riviervaraan zijn geweest maar bizonder was het. Dinsdag vlieg ik naar Penang waar ik in het Museum hotel slaap, nog een keer ga eten in het foodcourt aan zee, koffie wil drinken in Love Lane en donderdag voor het laatste Aziedeel naar Kuala Lumpur vlieg, ben benieuwd. En hopenlijk gaat de fikse kou snel mn lijf uit want daarmee vliegen is echt geen pretje.

nb dit blog schrijf ik in Georgetown, de vliegreis heeft voor 2 dichte oren gezorgd die vanaf vanochtend weer bijna normaal functioneren en morgen vlieg ik naar KL. Liefs van mij