Workaway on a 🚢 "cruise ship" in Grogol, een dorpje 20 km van Solo.

Een andere manier van een land leren kennen: een workaway doen met jonge mensen die een jaar een opleiding volgen met als uiteindelijk doel een baan krijgen op een cruiseschip. Dat betekent dat ze hun Engels moeten ontwikkelen en dat ze moeten leren wat hospitality inhoudt en welke attitude daarbij hoort. Een betere manier om een land te leren kennen is er haast niet en een leukere ook niet. Mijn tweede week op Java hebben Vicky en ik dit met veel plezier gedaan met ongeveer 20 jonge mensen; 19 mannen en een vrouw. Er is heel wat afgelachen met elkaar en dat is naar mijn idee de start om te kunnen leren. Eerst ontspanning, humor en daarna gaat het leren op een natuurlijke manier. Ook het gevoel van eigenwaarde gaat met sprongen omhoog, erg mooi om te zien. De manager van de school heeft jaren op een cruise schip gewerkt en heeft als het ware het huis verandert in een cruise schip. Er is een receptie, een keuken, een bar, een hut, de studenten lopen in 🥋 uniform wat hen een andere uitstraling geeft. Daarnaast is er een biljarttafel voor ontspanning en slapen ze bij elkaar in een aparte slaapzaal.

Het kunnen werken op een cruise schip is een behoefte bij Indonesische jongeren omdat dat hen de manier biedt om echt geld te kunnen verdienen. Het is hard werken: een contract ga je aan voor 8 maanden, daarna heb je 2 maanden vakantie waarna je als je voldoet het volgende contract aangaat voor 8 maanden. De meeste studenten zijn jonger dan 21 jaar; de leeftijd dat je mag werken op een schip. Acht maanden van huis, weg van familie en vrienden, weg uit je vertrouwde omgeving lijkt mij niet gemakkelijk maar voor hen is dat ondergeschikt aan het idee van het grote geld. Iets wat wordt bevestigd als oud studenten die inmiddels aan hun zesde contract beginnen, komen vertellen over hun ervaringen en dat ze inmiddels een eigen huis hebben kunnen bouwen, iets dat de motivatie begrijpelijk alleen nog maar doet toenemen. Naast de lessen en interviews doen we ook zamenlijk activiteiten waarbij het Engels flink wordt geoefend en ik uit solidariteit Indonesische woordjes leer.

De eerste avond gaan we naar een kleurrijke Javaanse opera in een 🎭 theater met orkestbak, dansers en zangers. De spelers in de orkestbak hebben mijn aandacht en verbazing: elke keer als hun taak er voor een moment opzit en de dansers en zangers druk zijn met het uitvoeren van hun rol, pakken ze hun telefoon en beginnen ze telefoongesprekken te voeren op een manier die iedereen in de zaal kan horen. Ook hebben ze luidruchtig plezier met elkaar en roken tussendoor een sigaretje, stel je dat eens voor in een Nederlands theater. In het operaverhaal heeft een zwangere moeder een olifantenslurf als neus en zodra ze bevallen is, blijkt zij daarvan verlost te zijn en begint voor het kind het leven met een olifantenslurf. Het kind wordt gedood, tevens het einde van de opera. Adik en zijn vrouw Indri en Vicky zie ik verschillende keren knikkebollen, ik hou mijn ogen wijd open na een lange dag. Hoe belangrijk taal is, realiseer je je als je 21/2 uur naar een opera luistert zonder ook maar iets van de taal te verstaan, vermoeiend. Het publiek verlaat de zaal zonder te bedanken, te applaudiseren. We lopen met Adik de artiestenruimte in en klappen daar voor hen, iets wat leuk gevonden wordt.

Een andere aktiviteit die we gezamenlijk doen, is de bergen ingaan om een hindoe tempel te bezoeken en sate te eten van konijn, een specialiteit in de bergen. Ik zie het Java wat ik me in gedachten altijd heb voorgesteld: veel groen, bergen, landbouw, rijstvelden, theeplantages, dorpjes en schone lucht. Vooral de schone lucht is een verademing; adem halen zonder allerlei ongezonde benzinedampen in te ademen. Vicky en ik zijn zeker hier een bezienswaardigheid: giechelende kinderen die elkaar opjutten om contact te leggen maar toch niet durven. Lijkt me leuk om in deze regio te logeren in alle rust en de kids te laten ervaren dat wij net als hen ook maar gewoon mensen zijn.

Wij eten op 1800 meter in een oorverdovend onweer sate van konijn en gaan hierna nog steeds in de stromende regen in 2 uur terug naar Solo. Ik zit in Solo in een hotelletje en word voor de deur afgezet. Even op mezelf zijn is voor mij een must met name in een werkweek, trouwens altijd wel. Elke ochtend laat ik me door een Grab naar Grogol brengen. Lange dag weer, maar erg bizonder. De 'werkdag' gaat voor ons ook tijdens het rijden gewoon door: Adik regelt dat in onze auto steeds nieuwe studenten komen om hun Engels te oefenen.

Een van de middagen gaan we na de lunch met een aantal studenten naar het paleis van de sultan in Solo waar we een rondleiding krijgen van een inspirerende jonge vrouw. Ook hier, net als in Jogya woont de sultan met zijn gezin in een deel van het paleis dat afgesloten is voor bezoekers maar toch kunnen we een groot deel van de pracht en praal die vooral in het verleden hoogtij vierde zien. Ik vergelijk het met de adel in ons land; ook zij stellen noodgedwongen hun woningen open voor het publiek om zodoende geld te vergaren om het noodzakelijke onderhoud te kunnen betalen. Leuke bijkomstigheid is dat alle kroonluchters in het paleis ooit uit Nederland zijn gekomen evenals het tegelwerk. Hierna drinken we samen koffie bij Starbucks in een moderne mall waar in het zicht van alle bezoekers heel veel vrouwen, zeker 100, make up les krijgen van een trendy uitziende man; komisch geheel! Wederom een gezellige dag die nog wordt gevolgd door lesdagen met veel rollenspelen en nog meer plezier. Einde van een speciale week met hele aardige mensen die ons overigens bij elke begroeting laten merken dat we tot de ouderen horen door onze hand te nemen en samen met hun hand hun voorhoofd aanraken en een kleine buiging maken. We kunnen er niet meer omheen; het is zoals het is! Inmiddels is ons gebleken dat ook hotelmanagers geinteresseerd zijn in onze aanpak. Toekomstmuziek wellicht voor meer workaways?

Het weekend brengen Vicky en ik door in de stad Solo in een prachtig 5 * heritage hotel met een bizondere uitstraling in de sfeer van oud Java. De bizonderheden van Java zijn hier op een hele mooie manier verwerkt in het gebouw. We eten heerlijk streetfood en maken mee dat op zondag de drukste weg door Solo van 5 tot 9 uur s'morgens, 4 uurtjes een markt is waar alleen voetgangers, paardenkoetsen, muzikanten en fietsers het voor het zeggen hebben. Het ☔️ maar onder een grote plu houden we het droog en genieten van deze bijna niet voor te stellen rust. Om klokslag 9 uur raast het verkeer weer over de onmiddellijk drukke weg en lijkt het alsof die rust niet bestaan heeft. Een van de avonden eten we in een Javaans restaurant dat vol zit met grote families en veel kids die een oorverdovend lawaai maken en geen moment op hun stoel zitten. Er staat zelfs een speeltoestel in de ruimte waar wij zitten en waar ouders en kinderen druk bezig zijn met spelen en opletten. Het eten is heerlijk maar wij vinden het niet erg om niet na te tafelen.

Op maandag ga ik naar een kapper in een mall waar het bijna onmogelijk lijkt om uit te leggen wat ik graag wil. Ik vraag om mij hun scharen te laten zien waarbij de uitdunschaar de taal enigszins kan vervangen. Eerder al heb ik een pedicure laten doen waarbij een beetje Engels begrepen werd. Ik begin overigens altijd met het excuus dat ik geen Indonesisch spreek en die opmerking opent vele deuren. Het uitdunnen is gelukt en € 3 lichter ga ik tevreden weg.

Op dinsdag brengen we Vicky naar het vliegveld in Jogya en is onze gezamenlijke, mooie reis voorbij. Jammer maar helaas. Mij wachten nog nieuwe avonturen na eerst een paar rustige dagen in Jogya. Dat wil zeggen: mijn enige plan is dit blog te schrijven( wat bij deze gelukt) is en de Prambanan tempels nog een keer te bezoeken. Ook dat heb ik vanochtend vroeg gedaan, heb ervan genoten in de erg warme zon en ook nog eens met mijn neus in een Hindoe feest gevallen met veel kleurrijke dansers uit heel Indonesie, zelfs uit Papoea Nieuw Guinea. Ik loop in het park nog een tijdje op met een man die zeer goed Nederlands spreekt en hoopt na zijn laatste studiejaar aan de universiteit een baan als gids voor Nederlandse toeristen te krijgen. Hij vertelt me dat de Indonesische en de Nederlandse taal wel 6000 dezelfde woorden gebruiken en woorden als dokter, asbak, kroepoek, notaris, poliesi en relasi heb ik al op borden aangegeven staan maar iets anders geschreven. Dat schept banden!

Vrijdag a.s. vlieg ik naar Singapore en ga ik Pam en Faz zien, hoe leuk is dat!! Tot later, liefs Marijke