Jogyakarta

Afgelopen nacht droomde ik van vreemde, graaiende handen in mijn koffer, niet zo leuk. Ik begrijp inmiddels dat mijn powerbank teveel power heeft en daarmee ontploffingsgevaar voor de bagageruimte in het vliegtuig vormt. Beter is om hem mee te nemen in de handbagage. Ja hoor, rond vijven schalt de stem door de microfoon om de gelovigen uit te nodigen voor het gebed, ik draai me weer een keer om en slaap gelukkig weer in. De rest van de week kunnen we de klok gelijk zetten op de vijf maal per dag en nacht dat dit gebeurt.

Na een uitgebreid ontbijt lopen we de stad in en komen vrijwel direct uit bij een overdekte markt waar velen hun uitgestalde koopwaar proberen te verkopen. De lokale bevolking doet hier haar inkopen en dat is te zien aan de ontelbare brommers en scooters die buiten geparkeerd staan. Zwaarbeladen rijden mensen naar huis, slingerend en wel met tassen en dozen aan en op hun vervoersmiddel. Binnen gebruiken wij gebarentaal om met enkele vrouwen te praten en van hen te horen welk fruit ze verkopen, ze laten ons graag proeven hoe het smaakt; heerlijk. Een van de vruchten lijkt op een enorme lychee maar dan heel sappig. Een andere is snake fruit en zier uit als de slangenhuid. De markt start al om 3 uur in de ochtend en omdat de markt sluit om 12 uur zijn we aan de late kant. Buiten is het warm, ik loop te puffen in mijn reiskleding. We drinken koffie in een trendy zaak en komen er te laat achter dat de airco niet werkt, we transpireren ons suf maar gelukkig smaakt de koffie goed. We lopen een batik werkplaats in en laten ons het hele productieproces uitleggen, leuk om te horen en nu er achter te komen dat dit een zeer tijdrovend proces is. De dames op leeftijd die het fijne naaldwerk met de bijenwas doen, moeten wel erg goede ogen hebben om dit miniscule werk te kunnen doen 6 dagen van de week 7 uur achter elkaar met een half uur lunchpauze. Het schijnt dat ook jonge vrouwen dit werk nog steeds doen hoewel wij er geen zien. Toen de emancipatie van de vrouw nog niet zo gevorderd was in Indonesie en de vrouwen niet buitenshuis mochten werkten, was het de bedoeling dat elke vrouw voor haar huwelijk een sarong batikte voor haar aanstaande man. Tegenwoordig is dat geen regel meer en is het normaal dat vrouwen banen hebben. Met de hand gemaakte batik is te zien aan de stof waaraan beide zijden hetzelfde patroon te zien is. Dubbel werk dus. Ook wordt gewerkt met mallen waarin een patroon is gestanst wat vervolgens op de stof wordt aangebracht. De koning en koningin hadden en wellicht hebben hun eigen en unieke patronen. Er wordt zowel op katoen als op zijde gewerkt waarbij het werken met zijde veel moeilijker is vanwege de gladheid van het materiaal. Later lopen we een winkel binnen waar prachtige batikkleding te koop is, ik pas een lange jas, wordt verleid maar kan deze op dat moment weerstaan. De energie is tanende en terug in ons hotel is het heerlijk chillen.

Gedoe met de koffer die wat ze nu zeggen vanwege een delay van de vlucht pas morgen zal aankomen in het hotel. Assertief als we zijn en met behulp van de receptie van het hotel, is uiteindelijk de boodschap dat mijn koffer om 1 uur a.m. afgeleverd zal worden bij het hotel. Mooi vooruitzicht dat ik morgenvroeg weer een koele jurk aan kan.

s' Avonds eten we in een leuk restaurant klay pot saefood en nasi goreng met krupuk. De ober draagt een shirt met de tekst: ik wil graag Nederlands spreken om de taal te oefenen. Hij komt van Lombok en leert in Jogya de Nederlandse taal, veel Indonesische woorden zijn hetzelfde als de Nederlandse en hij wil, als hij weer terug is in Lombok, het Nederlands onderwijzen. Een muziekduo komt de zaak binnen en speelt vrolijke liedjes, mij doet het denken aan de Blue Diamonds van heel vroeger. Vicky en ik kunnen er wel van genieten in tegenstelling tot anderen die de muzikanten compleet negeren.

Vandaag de 20ste februari, genietend van mijn koele jurk en mijn rode sneakers, lopen we, na een eerste koffie, door een wirwar van straatjes naar de Sultan Palace, althans dat is de bedoeling. Onderweg komen we een paar mannen tegen die wel erg vast besloten zijn om aan ons geld te willen verdienen. We weren dat vrij resoluut af maar telkens weer duiken ze uit het niets op om ons dezelfde trips aan te bieden. Later komen we aan de praat met een man uit Sumatra die in Jogya in een museum werkt en ons zinvolle informatie geeft. Erg aardig en ik had graag langer met hem willen praten, ware het niet dat er een hoosbui losbarst en hij voor ons een met plastic overdekte riksja regelt die ons in dit tropisch noodweer naar een batikkunst galerie zal brengen. Daar zitten we dan, op elkaar gedrukt op een miniscuul bankje in de riksja naar de regendruppels te kijken op het plastic, ons toch wel beschaamd voelend dat deze man in dit weer, weliswaar in een poncho gehuld, kletsnat wordt en wij wonder boven wonder droog blijven. Hij brengt ons waar we moeten zijn en de seconde dat we buiten lopen door giga plassen worden we doorweekt. De man van de kunstgalerij komt aanlopen met grote paraplu's en binnen kan het opdrogen beginnen. In dit atelier werken batikkunstenaars die hun werk hier kunnen verkopen. We worden uitgenodigd om zelf met de wasnaald een patroon te maken op katoen en zien de kunstenaars, vrouwen, aan het werk. Ondertussen komt een vrouw eten verkopen en uit haar manden komen de heerlijkste geuren. Ik koop gebakken banaan met inhoud van haar en geniet ervan. Daarna brengt de man van het atelier ons onder paraplu's naar een vegan koffieplek om de hoek waar de latte gemaakt van sojamelk heerlijk smaakt. Jong en heel enthousiast personeel vertelt honderduit over Java en Bali. We nemen een Grab naar huis en spreken af om met deze chauffeur vrijdag naar Borobudur en Prabanan te gaan, een boeddhistische en een hindoetempel. Vanavond wacht ons een diner in een mediterranees restaurant met wijn.

En oh wat was dat zalig eten en dan gecombineerd met een Chileense Sauvignon Blanc, ik heb erg ontspannen geslapen. We lopen weer naar het Sultan's Palace en onwetend als we zijn en het gegeven dat weinig zinvolle informatie wordt gegeven, zien we een deel van het paleis dat een publiek deel is en waar muziek- en dansvoorstellingen worden gegeven, niet als wij er zijn. We lopen ons te verbazen over hoe weinig dit gedeelte voorstelt en we zijn totaal niet onder de indruk. Of het moet zijn van de arme kippen die in kooien opgesloten zitten en zich amper kunnen verroeren. Batterijkippen voor de sultan? De sultan heeft tegenwoordig de functie van gouverneur voor de provincie Jogya en daarmee een iets bredere rol dan in het verleden. Dit vertelt ons een jongeman die zegt dat hij een voorlichtende rol heeft voor de toeristen, later als hij voor ons een ...heeft geregeld om naar een zilverwerkplaats te gaan, krijgen we sterk het gevoel dat hij net als zovele anderen, money money money aan ons heeft willen verdienen. De zilverwerkplaats vinden we ook al niet interessant, iedereen is met lunchpauze en de winkel, waar ze het zilver aan de klant willen brengen, is enorm. Met gevaar voor roetlongen stappen we weer in onze... en laten ons afzetten bij het waterkasteel. Dat maakt de oninteressante ochtend in een klap goed; een prachtig gebouw met 3 zwembaden, 1 voor de kids van de sultan, 1 voor de concubines van de sultan en 1 voor de sultan zelf. De vrouw van de sultan hield blijkbaar niet van zwemmen of zou ze samen met haar man baantjes hebben mogen trekken in zijn zwembad? Hier proef en voel je de sfeer van weleer, luxe en rust in de beslotenheid van de muren met in een van de torengebouwen een meditatieplek helemaal alleen voor de sultan. Buiten de muren van het waterkasteel en het paleis van de sultan woonden in de smalle straatjes de 2000 mensen die voor de sultan werkten. Onder de wateroppervlakte lopen we door een vochtig en warm gangenstelsel naar de moskee van de sultan. Nu een plek waar scholieren selfies maken en veel herrie produceren. In de straatjes om het waterkasteel heen wonen nog steeds veel mensen op een verre van luxe manier die vanuit hun winkeltjes allerlei waar aan de toerist proberen te brengen. Wij hebben niks nodig, behalve een grab om ons naar huis te brengen. Daarvoor heb je wifi nodig dat we in een fruitzaak onder het genot van een glas bietensap regelen. s' Avonds heerlijk eten bij de Thai.

nb excuses voor het niet plaatsen van meer foto's, ik ben kwijt hoe ik ze van de ifoon op de ipad kan zetten. Als iemand weet hoet dat moet, hoor ik dat graag en voeg ik ze toe. Alvast bedankt.