Laatste dagen in Jogyakarta

De autorit met chauffeur Punto naar Borobudur ( Boroeboedoer) op vrijdag 22 februari duurt ongeveer 11/2 uur en als we Jogya uit zijn, rijden we in een groene omgeving met rijstvelden, riviertjes, bananenbomen en kleine woongemeenschappen. Heerlijk na het drukke verkeer in Jogya, hoewel ook hier het belangrijkste vervoersmiddel brommers en motorfietsen zijn. Borobudur is gebouwd in 850 tot 950, is de grootste boedhistische stoepa ter wereld gelegen naast de berg Merapi, de meest aktieve vulkaan in Indonesie, meet 123 bij 123 meter. Hij heeft 9 verdiepingen waarvan de eerste zes in het vierkant gebouwd zijn en de 3 bovenste in het rond. Hier staan 72 kleinere stoepa's rondom 1 grote die symbolisch het Nirwana voorstelt wat eeuwig geluk betekent. Borobudur maakt op mij bij het zien ervan meteen indruk; kippenvelmoment en heel even waan ik me alleen op deze mooie plek, maar natuurlijk willen meer mensen dit wereldwonder zien dus echt alleen zul je hier nooit zijn. Gelukkig voor ons is het vrijdag en nog geen weekend want dan schijnt het heel erg druk te zijn, dus ik tel mijn zegeningen. Lopend naar de stoepa huur ik een paraplu om me te beschermen tegen de warmte van de zon. Goed tegen de zon, erg lastig als ik foto's wil maken, m'n waterfles, paraplu en camera in mijn handen, rugzakje met regenponcho op mijn rug, ongelijke trappen klimmen zonder leuning om maar even een beeld te schetsen. Een Nederlander ontdekte in de 19de eeuw deze plek opnieuw die bedolven was onder as en begon met behulp van veel geld aan de renovatie ervan en nu is het een van de Unesco schatten. Heel indrukwekkend om via een steile trap over alle lagen te kunnen lopen, kloksgewijs over elke laag een ronde te maken, boeddhisten doen dit 4 keer over de bovenste laag wat goed is voor hun karma. In deze hitte doe ik het 1 keer en volgens mij krijgt mijn karma hierdoor ook al een positieve opdonder. Mooie details van taferelen uit het dagelijkse leven versieren de stoepa, opvallend is dat veel boedhabeelden hun hoofd missen, de tand des tijds? De stoepa ligt in een prachtig park en dat zorgt voor een serene sfeer, een sfeer die onmiddelijk teniet wordt gedaan als een groene sliert studenten ( iedere school heeft eigen uniformen) langs de trappen omhoog klimt om dit wereldwonder te aanschouwen. Al giechelend en druk pratend klimmen ze naar het Nirwana. Voor een boeddhist mag deze drukte niet uitmaken, je bent immers zelf verantwoordelijk voor hoe je omgaat met de dingen die je in je leven tegenkomt ook als dat een groene sliert jonge studenten is. Het is onmogelijk om op Java welke bezienswaardigheid dan ook te verlaten zonder eerst door een wirwar van steegjes te moeten lopen waaraan winkeltjes liggen waarin de waar schreeuwt om gekocht te worden. Als je meer dan een uur in de volle zon hebt geklommen en gelopen is winkelen wel het laatste waar je verlangen naar uitgaat. Het enige wat ik nog kan denken is: auto met airco in, nu! Ons volgende doel is Prambanan, een Hindoe tempel 2 uur rijden van hier richting Jogya. Prambanan, wat veel priesters betekent, is het grootste Hindoe Javaanse tempelcomplex in Indonesie. De priesters worden in de reliefs allen afgebeeld met lange baarden. Wat meteen opvalt zijn de 3 eerste tempels waarvan de middelste 47 meter hoog is en gewijd aan de god Shiva. De andere twee zijn kleiner en opgedragen aan de goden Brahma en Vishnoe.

We zien de eerste tempel en zijn aan het begin van het complex als we overvallen worden door een wolkbreuk. Dat schept direct verbondenheid met de andere bezoekers, iedereen rent naar een beschutte plek om zich enigszins te beschermen voor deze enorme waterdouche. Er is geen ontkomen aan, de uitgang lijkt te ver en met z'n allen hopen we erop dat het snel over zal zijn. Een ijdele hoop, het begint hard te waaien, de regen striemt, de paraplu's helpen niet tegen dit natuurgeweld en we worden kletsnat en koud. Ik praat nog met een Zwitserse over mijn familienaam, zij kent de naam en weet ook dat ie in Bern en omgeving vaak voorkomt. Daar heeft de regen dan toch voor gezorgd: Aziatische en Europese mensen met elkaar in gesprek in de regen en vooral wordt er samen veel gelachen. Vicky is de held en stelt voor dat we naar de uitgang lopen omdat het er niet naar uitziet dat de regen ooit nog zal ophouden. Binnen een minuut zijn we tot op het bot doorweekt en dan moeten we ook nog langs al die winkeltjes om bij de auto te komen. Bij de uitgang staat Punto met een enorme plu schuldbewust te kijken omdat hij op onze vraag of het zou gaan regenen, zei dat het echt niet zou gaan regenen. Een domme vraag van ons natuurlijk, elke middag regent het immers. Daarbij zullen Javaanse mensen, tenminste dat is tot nu toe onze ervaring, altijd een positief antwoord geven. Dat was Prambana, amper iets gezien maar wie weet komt er een volgende keer. s' Avonds genieten we van heerlijk Thais eten.

Zaterdag met de Grab naar de Ramblas van Jogya, de place to be: Malioboro street. Het allerfijnste vind ik dat er brede trottoirs zijn waar je zonder gevaar voor eigen leven kunt flaneren.Verder vind ik het al gauw best, we zien nog een postkantoor uit de Nederlandse tijd en een ander koloniaal gebouw waar nu een bank in is gehuisvest. We doen nog een laatste poging om het paleis van de sultan te bezoeken maar dit gaat als wij kaartjes willen kopen over vijf minuten sluiten. Wie weet heeft Surakarta nog een paleis, onze volgende bestemming. Ik neem een riksja naar het hotel en laat me daar heerlijk verwennen met een weldadige massage.

We eten s' avonds in een prachtige tuin van een vegan restaurant waar de kikkers vrolijk kwaken ( denk ik) in een vijver dicht bij ons eco hotel. Daarna nog koffie voor Vicky in een cafe vol met spreuken over hoe belangrijk koffie is zoals: depresso: the feeling you get when you have run out of coffee! Zondag voor mij een hele luie dag tussendoor, Vicky wandelt al vroeg langs de rivier waar het gewone leven zich afspeelt. Morgen gaan we naar Solo oftewel Surakarta en dat is dan meteen de laatste week van Vicky. Die avond laten we ons de Thai weer goed smaken nadat we eerst nog genoten hebben van een sauvignon blanc. Als je niet zonder alcohol kunt is Indonesie een moeilijk land, bier kun je nog wel kopen flink aan de prijs maar op wijn zit zoveel belasting dat niemand zich aan de inkoop ervan waagt. Of zou dit van overheidswege een verkapte manier om in een overwegend moslimland de drank te elimineren, vrasg ik me af.

Teruglopend na het eten worden we haast overmeesterd door een grote groep studenten die voor een schoolopdracht een interview moeten afnemen in het Frans, alles wordt gefilmd en er worden heel wat foto's genomen onder veel gegiechel en gelach. Dit overkomt ons hier heel vaak waaraan je kunt goed merken dat Jogya een studentenstad is.

Met een beetje weemoed ook hier laten we Green Host hotel en Jogya achter ons na nog met de GM van het hotel gesproken te hebben over haar beleid en hoe een hotel te runnen in Indonesie. Waar gaat hospitality over in (te) nederig gedrag van de werkers en hoe hiermee om te gaan? Had ik graag over door willen bomen maar Punto staat al te wachten om ons naar Surakarta te brengen. Op weg naar nieuwe belevenissen.