Cameron Highlands

14 februari Gisteren aangekomen in Georgetown op het eiland Penang vanuit Ipoh. Ik ga terug naar mijn herinneringen aan Cameron Highlands (CH) . In Ipoh bleven we 1 nacht in een hotel, de tropische regen van de avond ervoor was veranderd in droog en warm weer, aan het ontbijt kwamen Lynn en Anke en samen namen we een Grab naar het vliegveld om de gehuurde auto op te halen. Een Grab is een taxi die hetzelfde werkt als Uber en hier werkt het voortreffelijk. Vanaf elke plek kun je een Grab bestellen, het enige wat nodig is, is Wifi of data op je telefoon. De chauffeur vertelt ons dat dit het drukste weekend is om naar de CH te gaan omdat de Chinezen er massaal naar toe gaan om de laatste dagen te vieren van het Chinese Nieuwjaar. Niet alleen de aantallen Chinezen maar ook de decibellen aan geluid die zij met elkaar produceren is enorm. Chinezen leren naar wat ik zie in ieder geval niet dat je rekening kunt houden met anderen, het lijkt alsof iedereen doet waar hij of zij zin in heeft. Zoals: decibellen produceren, auto's starten en onderwijl een half uur foto's gaan maken, zeer hoorbaar rochelen en spugen, kinderen continue laten schreeuwen en zelf bijna schreeuwend praten. Dankzij de taxichauffeur kunnen we ons enigszins mentaal hierop voorbereiden. Onderweg naar CH zien we al heel snel dat inderdaad heel veel meer mensen hetzelfde idee hebben, files en langzaam rijdend verkeer. Ondertussen genoeg tijd om onze ogen de kost te geven en te genieten van de steeds groener wordende omgeving. Maar ook dan blijkt dat de werkelijkheid er anders uitziet dan de mooie foto's ons voorschotelen. CH is het gebied waar aardbeien geteeld worden, evenals cactussen. Goed voor de economie van Maleisie, een nadeel is echter dat de teelt ervan gebeurt onder plastic overkappingen die de hele natuur bedekken. Amper nog groen te zien, het witte plastic overheerst. Wat ook overheerst, is de reclame voor aardbeien die op heel veel plekken te koop zijn. Er is werkelijk alles te koop in aardbeivorm. Het trekt veel bezoekers en daarmee chaos op de smalle bergwegen. Aardbeien blijken erg prijzig te zijn en waterig te smaken dus geen nieuwe verslaving in het vooruitzicht. We komen aan in Brinchang waar we de sleutel ophalen van ons appartement bij de concierge. Een projectontwikkelaar heeft hier value for money gemaakt door enorme woontorens neer te zetten, deze door te verkopen waardoor anderen eraan kunnen verdienen door ze te verhuren aan toeristen zoals wij. We zijn blij met de afwisseling van een appartement met een hotel. Omdat de temperatuur lager is in de CH is het ook heerlijk toeven op ons balkon. Hoe de woontoren qua constructie in elkaar zit, is geen vraag. In ieder geval heeft geluidsisolatie geen aandacht gehad en verlichting daarentegen alle. s'Nachts blijft de tl verlichting branden en schijnt haar witte licht in de slaapkamers, de aanwezige geluiden geven je het idee dat je bij alle buren tegelijk op bezoek bent. Maar verder genieten we met z'n vieren, vinden in Tanah Rata een leuke koffie plek bij Indische mensen met heerlijke koffie, is het eten in de buurt van ons appartement overheerlijk en de avondmarkt vol Chinese makelij. We eten op verschillende plekken en kiezen de eerste avond voor Steamboat, Chinese fondue in een overvol restaurant. De andere avonden was het eten ook om over naar huis te schrijven; in een woord geweldig. Ik zal de foto niet laten zien maar in het Steamfood restaurant ontdekten we iets opmerkelijks. Op de toilet hingen 2 afbeeldingen: een was van een persoon die al hurkend op de wc bril zat, de ander liet een zeer gehavend mens zien onder het bloed en verwondingen. Hier geldt hopenlijk zeker dat een gewaarschuwd mens voor twee geldt. De vraag blijft hoe het komt dat deze waarschuwing nodig blijkt. CH is ook de regio van de theeplantages en we bezoeken die van BOH, niet toeristisch, in ieder geval niet waar de touringcars naar toe gaan. Het is een mooie tocht er naar toe door verademend mooi groen landschap. Gelukkig hoeft thee niet onder plastic tot wasdom te komen. We krijgen een toer van naar achteraf blijkt 8 minuten door de theefabriek. Wat je ziet zijn de theebladeren die in de machine worden gevoerd, de rest van het proces gaat volledig automatisch en op het eind toont de gids ons een bord met de verschillende fasen van thee. Dat was het. Ik vraag me af of de theeproduktie in Sri Lanka waarvan ik alle stappen gezien heb, hedentendage ook geheel automatisch gaat. Ik ben in ieder geval blij dat ik het daar in alle volheid gezien heb. De thee is heerlijk en ik koop een bus zeer geurige, zachte gingerthee. Van de geproduceerde thee blijft 90% in eigen land en 10% is voor de export. Gezelligheid kent geen tijd toch is het zondagavond alweer tijd voor het inpakken van de spullen. Lynn en Anke brengen we maandagochtend naar Ipoh van waar ze met de bus naar Thailand zullen reizen in 6 uur. De reis van Lynn komt na 5 maanden trekken tot een eind en Anke vervolgt haar weg via Thailand naar Nepal. Wij blijven 2 nachten in Ipoh en gaan dan verder naar Georgetown op het eiland Penang. Maar zoals vaker in het leven: je plant je leven en onderwijl heeft het leven iets anders voor je in petto. Voor ons was dat op maandagochtend de auto die geen kik meer gaf en niet wilde starten. Een uur later dan gehoopt en met de voortreffelijke hulp van de concierge werkte de auto weer en konden we op pad. De bergweg was heel rustig omdat de meesten op zondag vertrokken waren. Hard doorrijden was echter geen optie. Het stresspeil steeg en piekte toen we door een zeer druk centrum van Ipoh moesten laveren naar het busstation waar we 10 minuten arriveerden voordat de bus zou vertrekken. Hurry,hurry, papieren in orde en de bus net gehaald! Later horen we dat deze 55 minuten later vertrok. Vicky en ik vinden dat dit om wijn vraagt, een zeldzaam iets in Maleisie, gaan naar het trendy cafe Plan B in Ipoh en genieten van een heerlijke Chileense Chauvignon Blanc; de stress vermindert tot het 0 punt.