Van Ipoh naar Penang

Nog even iets recht zetten over de Maleisische munteenheid: de ringgit, MYR, afgekort RM, Verwarrend is dat de munt in Maleisie ook wel de Maleisische dollar wordt genoemd. Alertheid blijft geboden! Als ik terugkijk op Ipoh, zijn daar de koloniale gebouwen interessant en de street art. Zoals overal in Maleisie zijn de mensen ook daar erg vriendelijk en behulpzaam en kun je je overal veilig voelen. Het busvervoer in Maleisie is uitstekend, de bus naar Penang eiland vertrekt op de minuut op tijd. De rit leidt ons weer door een groen landschap en een hele lange brug voert ons over zee naar het schiereiland Penang. In Georgetown, de hoofdstad worden we afgezet, een drukke bedoening van verkeer, winkelstraten en veel mensen. Dankzij een Duitse jongen met wifi hebben we in no time een Grab naar ons hotel met de naam: 1926 Heritage hotel. Aan de voorkant van het hotel ligt een cafe met de naam Monroe en een foto van deze sexy lady siert de gevel. Het hotel oogt uiteraard oud, 1926, en de lange gangen met kamers aan weerszijden geven de stijl van toen weer, mooie sfeer. Lekker grote kamer met goede bedden en een zitje en een balkon. Jammer genoeg gebruiken we dat alleen om onze was te drogen omdat het veel te warm is om er gezellig te gaan zitten. We eten in een fusion ( malay en chinees) restaurantje; Ivy's Nyonya place, waar de eigenaar nogal drukdoenerig rondloopt en ons de indruk geeft liever een grotere groep te willen dan ons. Omdat we trek hebben, besluiten we, ondanks hem, te blijven en nemen het Valentine's menu, de enige keus die we hebben trouwens. Heb ik net geschreven dat de mensen zo vriendelijk zijn, welcome to the real world, ook aanwezig hier in Maleisie. Het eten smaakt goed: rundsvlees, vis, groente en rijst en sticky rice met cream coconut als toetje.

De volgende dag lopen we naar het centrum, ook hier kun je kiezen in welke buurt je wil rondlopen, Little India, Chinatown, de pieren aan zee, de street art route. Vandaag gaan we onze neus achterna, bekijken onderweg een prachtig museum, galeri Melayu in een pand uit 1893. Te zien is dat deze buurt vroeger behoorde tot de rijke Malay en Indische Moslims. Aan het gebouw zijn verscheidene stijlen te zien; het Maleisisch pyramide gevormde dak, Islamitische symbolen verwerkt binnen in het pand en Europese invloeden. Op de chique gedekte eettafel staat een Victoriaans Engels servies. De verschillende kamers laten zien welke handel vroeger werd gedreven, met name specerijen en hoe de mensen leefden. We lopen verder door een wirwar van straatjes met mooie, oude gebouwen en verwaarloosde evenzo. Het verkeer raast overal doorheen en dat maakt dat je alert moet blijven tijdens de wandeling. Gelukkig zijn er ook rustige straatjes met een overdekte galerij beschermend tegen de zon. Sommige overdekte galerijen zijn opvallend mooi verzorgd en die zijn meestal van een gerenoveerd hotel wat ervoor zorgt dat de stijl en sfeer van weleer behouden blijven. Ik kan daar enorm van genieten. We lopen het hotel, 7 Terraces, binnen en zien authentiek meubilair staan in oud Cinese stijl. Werkelijk alles ademt hier luxe. Verderop blijkt een Chinese tempel omgebouwd te zijn tot hotel, ook erg apart. We zien een Victoriaanse kerk die jammer genoeg gesloten is en lopen een bij de kerk horend zeer Engels uitziende tearoom in, de truttigheid viert hier hoogtij met gehaakte kleedjes, roze kleuren, en het echte Engelse servies maar dan in de goedkope versie. De Australische dame die er werkt is uiterst vriendelijk, maakt alle scones en ander gebak zelf en weet te melden dat ze ook op zondag open is vanwege de cruise schepen die binnen zullen komen en haar dan vereren met een bezoek. Wij prefereren Wheelers cafe in Love lane, ( Pam niet onbekend, knipoog) en lopen in die richting. Onderwijl bewonderen we street art op allerlei plekken, zeer de moeite waard, het maakt ons vooral vrolijk! In Wheelers cafe hebben ze heerlijke koffie en is het een smeltkroes van toeristen wereldwijd. Daarna met een Grab terug naar onze rustplek.

Ons hotel heeft een zwembad waar ik een Nederlands gezin ontmoet die met 2 kids Maleisie doen. Zij vergelijkt dit land met Thailand en vindt Maleisie op een prettige manier goed georganiseerd. Zeker met kids erg gemakkelijk te bereizen. De receptiemedewerker noemt het " goed georganiseerd" zijn, zeer burokratisch en vertelt me dat de meeste hoog opgeleide jongeren Maleisie verlaten en hopen op een toekomst in Singapore.

s' Avonds kiezen we voor het Japanse restaurant tegenover ons hotel. En daar krijgen we een staaltje van hospitality mee waar de honden geen brood van lusten. Wel een manier om makkelijk contact te krijgen met alle andere gasten, iedereen is ontevreden over de zeer gestresste eigenaar die naar het lijkt elk moment een hartaanval zou kunnen krijgen. Het eten is overheerlijk hoewel we beginnen met heerlijke spaghetti met spinazie, gamba's en room , het zag er op de afbeelding Japans uit, foutje van ons, de rest van de bestelde gerechten is voortreffelijk en precies het Japanse eten waar ik dol op ben. Ondertussen rent de eigenaar met een gezicht als een donderwolk door de zaak, zijn personeel zie je met de minuut ook gestresster raken. We praten met andere gasten over deze gang van zaken en er ontstaan leuke gesprekken. Sommigen vieren Valentine's day hoewel er weinig sprake is van een romantische sfeer. De climax komt bij het afrekenen: de eigenaar snauwt Vicky toe: " you wanna pay now! , just pay now!" waarop Vicky hem op niet mis te verstane Britse wijze laat weten niet gediend te zijn van zoveel ruwheid en van hem eist dat hij zijn toon wijzigt tegenover zijn klanten. Bijna barst hij uit elkaar van woede maar kan zich nog net inhouden en perst er na het afrekenen een " thank you" uit. Op weg naar buiten knikken mensen ons samenzweerderig toe. Het eten was heerlijk, alleen jammerdat we ook het bedrag voor de service hebben betaald.

De volgende dag laten we ons met een Grab naar de pieren aan zee brengen. Heel apart om het leven hier te zien. Mensen hebben op de Chew pier hun winkeltje en hun woning, het is er een drukte van belang terwijl het nog vroeg is. Een gezellige drukte en in een van de winkeltjes ontmoeten we een kunstenaar die werkt aan zijn volgende schilderij. Hij is van Sri Lanka, mist zijn land maar heeft hier zijn werk. Hij komt uit het zuiden van Sri Lanka waar de theeplantages zijn en ik vertel hem dat ik zijn land twee maal bezocht heb. Hij nodigt me uit om met hem te schilderen nadat ik vertel dat ik zijn stijl van portretschilderen mooi vind. Dat is een leuke uitnodiging waar ik tijdens een volgend bezoek aan Georgetown zeker gehoor aan zal geven. De constructie van de steiger valt op: onder de pier zie ik opeengestapelde grote, plastic emmers met gehard beton erin die dienen als palen die de pier haar houvast in het water geven, een heel creatieve oplossing die hopenlijk nog lang werkt. Aan het eind van de pier met uitzicht over de zee kunnen ook nog de Chinese goden in een tempel vereerd worden, de geur van wierook kruipt in mijn neusgaten. Verderop ligt een koloniaal uitziende pier die we graag willen zien. Als we daar zijn, wordt al onze aandacht getrokken naar een grote zee otter die bezig is een flinke vis te verorberen. De kop laat ie liggen voor de vogels en duikt de zee weer in, ons achterlatend met het gevoel een kadootje te hebben gekregen.

Een cruiseschip van TUI ligt verderop, even later zien we in de stad een hele lange rij riksja's langs fietsen met toeristen erin. Wij denken dat ze van dit cruise schip komen en prijzen ons gelukkig dat we individueel reizen.

s' Middags verwen ik mezelf met een Thaise massage, eerst worden mijn voeten gewassen, daarna een bodymassage gegeven door een jong meisje met hele sterke handen, afsluitend wordt een natte, warme handdoek op mijn lijf gelegd en krijg ik een kop gingerthee. Wat een zaligheid!

Na de fusion en Japanse keuken komen we er achter dat dichtbij ons hotel aan zee een open air food court is waar je de lekkerste gerechten kunt kiezen bij ongeveer 15 verschillende keukens. Ik wil echt niemand van jullie jaloers maken maar het eten is er weer overheerlijk, uitzicht op zee onder een verkoelende fan en een bijna volle maan boven ons. Wat een leven, wat een geluk! Ik voel me dankbaar. Het zal niemand verbazen dat we de rest van ons verblijf hier van plan zijn te gaan eten!

Georgetown is een erg leuke stad om te zijn. Het is een smeltkroes van culturen en religies die allemaal vredig naast en met elkaar lijken te leven. Er hangt een hele relaxte sfeer en zoals ik al zei de meeste mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam. De stad heeft een mix van diverse architectuurstijlen waarin de koloniale invloeden duidelijk aanwezig zijn. Daarnaast is er ongelooflijk veel hoge hoogbouw waar bedrijven zitten en andere waar mensen wonen. En dan heb je nog de huizen waar armere mensen wonen, veel nog met golfplaten daken waarin het ongelooflijk warm moet zijn. Hoe het echte leven er voor de Maleisiers uit ziet daar kom ik in deze korte tijd niet achter, altijd weer een beperking van het reizen.

Dit was Maleisie voor nu. Goed om geweest te zijn en Georgetown, wie weet, tot ziens. Morgen nemen we het vliegtuig en gaan via Jakarta naar Jogyjakarta waar we een week zullen blijven. Nieuwe avonturen wachten ons en nieuwe verhalen komen er zeker weer aan. Tot in Indonesie.